چشم های گردشده ی کشیش در برابر صورت های کش آمده ی ما.

اوضاع بسیار آشنایی است. بسیار آشنا. همه مان میدانیم چرا آشناست :))

.

ما همه به یک دلیل آنجا بودیم و به یک دلیل آن کار را ادامه میدادیم. زندگی همه مان در گرو یک چیز بود، یک وجود سراسر انرژی. و حالا، دلیل همه چیز واضح شده بود، معما حل شده بود و همه به حال خود رها شده بودیم. درست مثل صفحه آخر رمان بیگانه.

.

شاید حق با او بود، هیچ کس این احتمال را نادیده نگرفته بود، حتی شاید بیشتر از همه ی ما، حق با او بود، اما آن روزها مشکل ما این نبود که حق با چه کسی است، حتی شاید اطمینان زیادی هم نداشتیم، مشکل ما انکار او بود، اینکه به کلی هرچه که بود را ندید گرفته بود و به راهش ادامه میداد، گویی هرگز از ازل چنین چیزی وجود نداشته، شاید حق با او بود، ولی او محکوم شده بود به تنهایی، چون انکار کرده بود، همه چیز را انکار کرده بود، خودش را، ما را و آن اتفاق را.

.

 پ ن: حرف زیاد بود، خیلی بیشتر از همه ی اینها، آره همین.