دوباره همه چیز تاریک شده، تقریبا هر بار که میخوابم و بیدار میشوم این تاریکی چنان روبه رویم رژه میرود و بودنش را به من خودنمایی میکند که هر آن میخواهم بلند شوم و چراغ قوه ی سوخته ی موبایلم رو به طرفش بگیرم، بعد هم که دیدم روشن نمیشود و این بار هم بدشانسی آوردم میروم سراغ جعبه ی قرص ها و خودم را گم و گور میکنم جایی که بشود با بودنم به همه ی تاریکی های موجود فخر بفروشم. و از تاریکی خودم هم گریخته باشم. بهرحال اصلا روز های خوبی نیست. چند روزی خوب بود، واقعا خوش میگذشت، بعد از مدت ها میشد بگویی "همه چیز سر جایش است"ولی بنابر یک قانون نانوشته، روز های خوب هیچ کجا ثبت نمیشوند. در میان نوشته های گذشته که بگردید فقط چیز هایی را پیدا میکنید که در اوج استیصال و درماندگی تایپ شده اند. اما خب زندگی همین است. به خودت میایی میبینی کارهایی را انجام دادی که برای انجامشان هیچ قدرت تصمیم گیری ای نداشتی. میبینی اوضاع از کنترل چنان خارج شده که همه ی بازیکن های بازی هم تماشاگر شده اند و همه فقط نگاه میکنند ببینند آخرش چه میشود. همه مان خوب نیستیم و این واضحا یه صورت هایمان سیلی میزند. دوست داشتم این چند روز پیش رو را با سرعت دو برابر رد کنم. راستش را بخواهید احساس میکنم دیگر کاری در این دنیا ندارم. د یگر کسی نیست که برای خوشحال کردنش تلاش کنم مادامی که میدانم هیچ اهمیتی برایش ندارم، راستش را بخواهید دیگر "اینجا" کاری ندارم. فقط میخواهم بروم. از این کشور و از میان این آدم ها. همه شان با من خیلی خوب رفتار کردند ولی این چیزی نبود که من میخواستم. بیشتر و جدی تر به مهاجرت فکر میکنم و دیگر مخالفت یا موافقت خانواده برایم اهمیتی ندارد. من میروم. باید بروم. اینجا اگر کسی بود که مرا میشناخت و دوست میداشت و میدید و منتظر من بود، خیلی وقت است که مرده است. ماییم و نوای دلتنگی
نه فراموش میشه نه تکرار!
فرشتگان قصاص کننده
های ,ی ,هم ,روز ,فقط ,میکنم ,روز های ,همه ی ,را بخواهید ,راستش را ,که برای
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت